രണ്ടിലകളും മരവും......

ഇതു പ്രണയത്തിന്റെ മരം,

ഇതിൽ നീയെന്റെ അടുത്ത് ഒരു-

പച്ചിലയായ് വളരുക..

ഒന്നിനുമല്ല,

വെറുതെ കണ്ടിരിക്കാൻ,

വെറുതെ സംസാരിക്കുവാൻ,

ഒരിക്കലും നീ പഴുക്കരുത്!

സൌഹൃദം തലക്കു പിടിക്കുമ്പോൾ,

എന്റെ മനസ്സു പിടക്കുമ്പോൾ,

ഞാൻ പഴുക്കാം...

എന്നിട്ടീ മണ്ണിൽ ചീഞ്ഞലിഞ്ഞു ചേരാം..

പിന്നെ മെല്ലെ,

കാലത്തിലൂടെ നീളുന്ന

ഈ മരത്തിന്റെ ഞരമ്പുകളിലൂടെ

വളമായി ലയിച്ചമർന്ന്

ചോണനുറുമ്പുകൾ പോലെ

നിന്റെ ഞരമ്പുകളിലേക്കെത്താം...

നൽകാൻ മറന്നുപോയ യൌവ്വനത്തിന്റെ

തുടിപ്പായി നിന്നിൽ നിറയാം...

ഒടുവിൽ-

ഒന്നായതൊന്നുമല്ലാതാവുന്ന നേരത്ത്-

നമുക്ക് വിട്ടു പോവാം...

ഒരു പഴുത്തിലയായി നീയും

ജലരേഖയായി ഞാനും

മണ്ണിലേക്ക്, മണ്ണിലൂടെ

സാവധാനം...

അകന്നകന്ന് നുരുമ്പിപ്പോവുക......

                                                       നിയാസ്.പി.മുരളി